Πηγη: http://hopedies.pblogs.gr
Διαβάζω στο βιβλίο επιστημονικής φαντασίας του Άρθουρ Κλάρκ «Οι Επικυρίαρχοι, το Τέλος της Παιδικής Ηλικίας»: Αυτή ήταν η μόνη φορά που ο Καρέλλεν θύμωσε: "Μπορείτε να σκοτώνετε ο ένας τον άλλον αν το θέλετε" - έλεγε η διαταγή- "κι αυτό είναι υπόθεση δική σας. Αν όμως σκοτώσετε τα ζώα με τα οποία μοιράζεστε τον κόσμο αυτό, τότε θα δώσετε λόγο σε μένα".
Κανείς δεν ήξερε τι θα έκανε ο Καρέλλεν για να επιβάλει τη διαταγή του. Δεν χρειάστηκε να περιμένουν για πολύ. Η Πλάζα ντε Τόρος ήταν γεμάτη, όταν οι ταυρομάχοι και οι συνοδοί τους έκαναν την επίσημη είσοδό τους στην αρένα. Το πλήθος χαιρετούσε τους ευνοούμενους όπως είχε κάνει εκατοντάδες φορές. Κι όμως, εδώ κι εκεί υπήρχαν πρόσωπα ανήσυχα στραμμένα στον ουρανό, στο ασημένιο σκάφος του Καρέλλεν που ήταν 50 χλμ. πάνω από τη Μαδρίτη.
Οι πικαντόρες πήραν τις θέσεις τους και ο ταύρος μπήκε ρουθουνίζοντας στην αρένα. Τα τρομαγμένα άλογα βγήκαν στο φως, καθώς οι καβαλάρηδες τα κέντρισαν να συναντήσουν τον ταύρο. Η πρώτη λόγχη έλαμψε στον ήλιο - χώθηκε στη σάρκα του ταύρου - και τότε την ίδια στιγμή ακούστηκε ένας ήχος που δεν είχε ξανακουσθεί ποτέ πριν στη Γη. Ήταν ο ήχος που έκαναν δέκα χιλιάδες άτομα που ούρλιαζαν από τον πόνο της ίδιας πληγής με αυτήν που είχε ο ταύρος - δέκα χιλιάδες άτομα, που όταν συνήλθαν από το σοκ βρήκαν ότι δεν είχαν πάθει απολύτως τίποτα. Αυτό όμως ήταν το τέλος αυτής της ταυρομαχίας, αλλά και το τέλος όλων των ταυρομαχιών].
Φαίνεται πως μόνο «από έξω» μπορούμε να περιμένουμε τη λύση. Η βαρβαρότητά μας πλέον δεν είναι αναστρέψιμη. Φαίνεται πως χάσαμε το δρόμο που θα μας φέρει ξανά στην αγαστή συμβίωση με όλα τα πλάσματα πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.
Πότε λοιπόν θάρθουν οι Επικυρίαρχοι;
Έτσι ακριβώς και ίσως ακόμη πιο άγριο πόνο νοιώθει και ο ταύρος κύριε Ματαντόρ, κάθε φορά που φοράς τα λιλά σου, και οι άγριοι γύρω σε ζητωκραυγάζουν κι εσύ ετοιμάζεσαι να αποτελειώσεις το ήδη τραυματισμένο ζώο που αιμορραγεί. Το τραυματισμένο περήφανο και δυνατό ζώο, τόσο δυνατό και τόσο περήφανο που εσύ βρε ματαντοράκο κακομοίρη δεν ξέρω αν θα γίνεις ποτέ.
Κανείς δεν ήξερε τι θα έκανε ο Καρέλλεν για να επιβάλει τη διαταγή του. Δεν χρειάστηκε να περιμένουν για πολύ. Η Πλάζα ντε Τόρος ήταν γεμάτη, όταν οι ταυρομάχοι και οι συνοδοί τους έκαναν την επίσημη είσοδό τους στην αρένα. Το πλήθος χαιρετούσε τους ευνοούμενους όπως είχε κάνει εκατοντάδες φορές. Κι όμως, εδώ κι εκεί υπήρχαν πρόσωπα ανήσυχα στραμμένα στον ουρανό, στο ασημένιο σκάφος του Καρέλλεν που ήταν 50 χλμ. πάνω από τη Μαδρίτη.
Οι πικαντόρες πήραν τις θέσεις τους και ο ταύρος μπήκε ρουθουνίζοντας στην αρένα. Τα τρομαγμένα άλογα βγήκαν στο φως, καθώς οι καβαλάρηδες τα κέντρισαν να συναντήσουν τον ταύρο. Η πρώτη λόγχη έλαμψε στον ήλιο - χώθηκε στη σάρκα του ταύρου - και τότε την ίδια στιγμή ακούστηκε ένας ήχος που δεν είχε ξανακουσθεί ποτέ πριν στη Γη. Ήταν ο ήχος που έκαναν δέκα χιλιάδες άτομα που ούρλιαζαν από τον πόνο της ίδιας πληγής με αυτήν που είχε ο ταύρος - δέκα χιλιάδες άτομα, που όταν συνήλθαν από το σοκ βρήκαν ότι δεν είχαν πάθει απολύτως τίποτα. Αυτό όμως ήταν το τέλος αυτής της ταυρομαχίας, αλλά και το τέλος όλων των ταυρομαχιών].
Φαίνεται πως μόνο «από έξω» μπορούμε να περιμένουμε τη λύση. Η βαρβαρότητά μας πλέον δεν είναι αναστρέψιμη. Φαίνεται πως χάσαμε το δρόμο που θα μας φέρει ξανά στην αγαστή συμβίωση με όλα τα πλάσματα πάνω σε αυτόν τον πλανήτη.
Πότε λοιπόν θάρθουν οι Επικυρίαρχοι;
Έτσι ακριβώς και ίσως ακόμη πιο άγριο πόνο νοιώθει και ο ταύρος κύριε Ματαντόρ, κάθε φορά που φοράς τα λιλά σου, και οι άγριοι γύρω σε ζητωκραυγάζουν κι εσύ ετοιμάζεσαι να αποτελειώσεις το ήδη τραυματισμένο ζώο που αιμορραγεί. Το τραυματισμένο περήφανο και δυνατό ζώο, τόσο δυνατό και τόσο περήφανο που εσύ βρε ματαντοράκο κακομοίρη δεν ξέρω αν θα γίνεις ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου